De originele Predator was een van de beste actiefilms van de jaren tachtig en wordt door veel fans nog steeds zeer gewaardeerd. De vervolgen voldeden echter niet aan dezelfde verwachtingen. Predator 2 was een beetje een teleurstelling na het origineel van Arnold Schwarzenegger, en de daaropvolgende films konden de kracht van de testosteron-hit waarmee het allemaal begon niet evenaren.
Prey, de prequel film van Predator, ging rechtstreeks naar streaming in plaats van naar de bioscoop. Sommigen zien dit misschien als een teken dat de film niet goed genoeg is voor de bioscoop, maar dat is niet per se waar. Prey is over het algemeen behoorlijk en beter dan sommige van de vervolgen die volgden op de originele Predator-film uit 1987.
De film Prey speelt zich af in de jaren 1700, lang voordat het militaire reddingsteam van Arnold Schwarzenegger in aanraking kwam met technologisch geavanceerde aliens. In dit verhaal is het de taak van Comanche stamvrouw Naru (Amber Midthunder) om de buitenaardse indringers te bestrijden, hoewel haar overlevingskansen nog kleiner zijn dan die van de militaire eenheid in de oorspronkelijke film. De leden van die groep waren namelijk veel sterker dan zij, zowel qua wapens als qua spierballen.
Gelukkig is Naru een bekwaam krijger en dat bewijst ze aan haar mannelijke tegenhangers door slimmer en vaardiger te zijn dan zij wanneer ze het tegen een nieuwe bedreiging opnemen. De stam begint in omvang af te nemen als de Predator iedereen meedogenloos uitroeit totdat alleen Naru en haar trouwe hond Sarii overblijven om het probleem op te lossen.
In het eerste deel van de film is er weinig actie tussen mensen en Predators. We maken kennis met Naru en de door mannen gedomineerde hiërarchie van haar samenleving, en met haar strijd om haar waarde buiten de huishoudelijke dienst te bewijzen. Het duurt even voordat de Predator het opneemt tegen menselijke vijanden nadat hij ten tonele is verschenen, omdat beren, wolven en andere wilde dieren de eerste soorten zijn die in contact komen met zijn buitenaardse vaardigheden.
Ondanks het feit dat er niet echt wordt gevochten, zijn deze eerste scènes van vitaal belang voor de plot, omdat ze zowel Naru’s penibele situatie als de zoektocht van de Predator naar wereldheerschappij laten zien. We leren meer over Naru en haar strijd voor gelijkheid (een strijd die nooit echt verdwenen is), en ook meer over de sterke punten van de Predator wanneer hij zijn prooi opjaagt uit plezier in plaats van noodzaak.
Wanneer de inheemse bevolking het opneemt tegen het superieure wezen, dat heel anders is en handelt dan alles wat ze eerder zijn tegengekomen, zijn ze sterk in het nadeel. Ze zijn ondermachtig aan deze onbekende vijand en dit veroorzaakt deels hun ondergang. Ondanks de kracht van deze vijand weigeren ze op te geven, waardoor de uiteindelijke strijd tussen alien en mens in alle wreed- en hevigheid losbarst.
Regisseur Dan Trachtenburg levert goed werk met de actiescènes; ze zijn suspensevol zonder dat er slow-mo of andere middelen nodig zijn die regisseurs vaak gebruiken. De gevechten zijn ook snel en goed georganiseerd, ook al is het in de meeste gevallen gemakkelijk te zeggen wie er gaat winnen, omdat het als snel duidelijk wordt dat haastig aanvallen niet het juiste antwoord is.
Naru erkent dit, en zoals elke goede jager zou doen, begint ze meer tijd te besteden aan het observeren van de Predator en zijn activiteiten alvorens een strategie te formuleren. Naru’s besluit om de tijd te nemen en de gebreken van de Predator te bestuderen voordat ze het offensief inzet, is welkom in het huidige klimaat van superheldenfilms en rip-offs waarin helden meer tijd besteden aan het klauwen naar de overwinning dan aan nadenken.
Helaas is de lengte van de film te beperkt, wat geen probleem is als er meer ontmoetingen waren tussen de stam en de Predator. Omdat een groot deel van de film gewijd is aan het uitbeelden van Naru’s stam en hun interacties met de omgeving om hen heen, is er niet genoeg tijd voor de buitenaardse confrontaties waarop je uiteindelijk hoopt. Als de speelduur met ongeveer een half uurtje was verlengd, was de film beter in balans geweest.
Bij deze “kritiek” blijft het wat ons betreft, en blijft Prey een geweldige film. Het vermogen van onze buitenaardse “vriend” om te stalken en onopgemerkt te blijven maakt hem vandaag de dag net zo intimiderend en angstaanjagend als toen de film voor het eerst uitkwam. Naru’s verhaal om niet alleen haar stam te redden, maar ook te bewijzen dat ze waardig is, is interessant en boeiend. De Predator het zien opnemen tegen zijn verschillende tegenstanders in bloedige gevechten blijft wreed, hartverscheurend en boeiend tegelijkertijd.
Dus, hoewel dit misschien niet de film is die je verwachtte, is hij veel slimmer en meer tot nadenken stemmend dan zijn voorgangers. En aangezien de eindcredits wijzen op een verdere confrontatie tussen Naru en het Predator-ras, zou een volgende film kunnen zorgen voor extra lange vechtscènes die soms ontbreken in Prey.
Fingers crossed!
